Win de nieuwste Stündenglass en G Pen van Overcomputers Giveaway.
Hoe zou je je voelen als je kind les kreeg van een robot? Sociale robots – robots die kunnen praten, imiteren en reageren op menselijke emoties – zijn geïntroduceerd in klaslokalen over de hele wereld.
Onderzoekers hebben ze gebruikt om verhalen voor te lezen aan kleuters in Singapore, 12-jarigen in Iran Engels te leren, het handschrift van jonge kinderen in Zwitserland te verbeteren, en studenten met autisme in Engeland de juiste fysieke afstand tijdens sociale interacties te leren.
Sommige experts geloven dat deze robots net zo gebruikelijk kunnen worden als papier, whiteboards en computers in scholen.
Omdat sociale robots een lichaam hebben, reageren mensen anders op hen dan op een computerscherm. Studies hebben aangetoond dat kleine kinderen sociale robots soms accepteren als gelijken.
Zo stuurde bijvoorbeeld een 5-jarige jongen in de handschriftstudie maanden na de interactie nog steeds brieven naar de robot.
Als hoogleraar onderwijs bestudeer ik de verschillende manieren waarop leraren over de hele wereld hun werk doen.
Om te begrijpen hoe sociale robots het lesgeven zouden kunnen beïnvloeden, hebben student Raisa Gray en ik een 4-voet hoge humanoïde robot genaamd “Pepper” geïntroduceerd in een openbare basisschool en middelbare school in de Verenigde Staten.
Ons onderzoek heeft veel problemen aan het licht gebracht met de huidige generatie sociale robots, waardoor het onwaarschijnlijk is dat sociale robots op korte termijn klaslokalen zullen runnen.
Niet klaar voor prime time
Veel van het onderzoek naar sociale robots op scholen wordt op zeer beperkte wijze uitgevoerd.
Kinderen en sociale robots mogen niet vrij met elkaar omgaan zonder de hulp of tussenkomst van onderzoekers. Slechts enkele studies hebben sociale robots gebruikt in echte klaslokaalomgevingen.
Ook maken robotonderzoekers in klaslokalen vaak gebruik van de “Wizard of Oz”-technieken. Dat betekent dat iemand de robot op afstand bedient, waardoor de indruk wordt gewekt dat de robot echt met mensen kan praten.
Beperkte sociale vaardigheden
Robots hebben rust nodig. Elk soort achtergrondgeluid – klokken die het lesuur aangeven, luidsprekerberichten of andere gesprekken – kan de mogelijkheid van de robot om een gesprek te volgen verstoren.
Dit is een van de belangrijkste problemen bij de integratie van robots in scholen.
Het is buitengewoon moeilijk voor programmeurs om software- en hardware systemen te maken die kunnen bereiken wat mensen onbewust doen.
Bijvoorbeeld, de huidige generatie sociale robots kan niet communiceren met een kleine groep en bijvoorbeeld de gezichtsuitdrukkingen van meerdere mensen volgen.
Als iemand bijvoorbeeld met twee andere mensen praat over zijn favoriete voetbalteam en een van de luisteraars fronst of met zijn ogen rolt, zal een mens dat waarschijnlijk opmerken.
Een robot niet. Bovendien kunnen de huidige sociale robots, tenzij een streepjescode of ander identificatiemiddel wordt gebruikt, individuen niet herkennen. Hierdoor is het zeer onwaarschijnlijk dat ze realistische sociale interacties hebben.
Fotoherkenningssoftware is moeilijk te gebruiken in een kamer vol bewegende, verschuivende mensen, en roept ook ernstige ethische vragen op over het veilig houden van persoonlijke informatie van studenten.
Gesprekken zijn voorgeprogrammeerd
Om de robot aan de praat te krijgen, moesten onze studenten de tutorials beheersen die bij de robot werden geleverd. Sommige studenten ontdekten al snel dat de robot alleen kon reageren op bepaalde eenvoudige routines.
Zo kon Pepper bijvoorbeeld reageren op de vraag “Hoe oud ben je?” maar niet op “Wat is je leeftijd?” Andere studenten bleven proberen met de robot te communiceren alsof het een persoon was en raakten erg gefrustreerd door de niet-menselijke reacties.
Wanneer een robot een vraag niet kan beantwoorden of op de verkeerde manier reageert, beseffen studenten dat de robot hen niet echt begrijpt en dat de dialoog van de robot voorgeprogrammeerd is. De robot kan de sociale context niet echt begrijpen.
In ons onderzoek leerden studenten om zich aan te passen aan de robot. Een groep meisjes zou bijvoorbeeld rond de robot staan terwijl een van hen zijn hoofd aaide.
Dit zorgde ervoor dat de robot zijn “Ik voel me als een kat” of zijn “Ik ben vandaag kietelig” routine zou uitvoeren. Dit leek de meisjes te plezieren. Ze leken tevreden te zijn met één persoon die met de robot interacteerde terwijl anderen toekeken.
Kan niet gemakkelijk door het klaslokaal bewegen
Studenten die YouTube-video’s hebben gezien van robotische honden die rennen en springen, kunnen teleurgesteld zijn te beseffen dat de meeste sociale robots niet gemakkelijk door een klaslokaal kunnen bewegen.
De leraren in ons onderzoek waren teleurgesteld dat Pepper ze geen koffie kon brengen.
Deze problemen beperken zich niet alleen tot schoolomgevingen. Service robots in sommige gezondheidsinstellingen zijn geprogrammeerd om medicijnen te bezorgen, maar hiervoor zijn speciale sensoren en programmering nodig.
En hoewel winkels en restaurants experimenteren met bezorg- en schoonmaakrobots, toen een supermarkt in Schotland probeerde Pepper te gebruiken voor klantinteracties, werd de robot na een week ontslagen.
Wat sociale robots kinderen kunnen leren
Hoewel de sociale robots die momenteel op scholen worden gebruikt kieskeurig en beperkt zijn in functies, kunnen ze nog steeds nuttige leerervaringen bieden.
Studenten kunnen ze gebruiken om meer te leren over robotica, kunstmatige intelligentie en de complexiteit van echt menselijk gedrag.
Zoals een onderzoeker schreef, “Robots fungeren als een brug om studenten in staat te stellen mensen te begrijpen.”
Het worstelen met de beperkingen van een robot geeft studenten echte inzichten in de gecompliceerde aard van menselijke sociale interactie.
De gelegenheid om hands-on met een sociale robot te werken laat studenten zien hoe moeilijk het is om robots te programmeren om menselijk gedrag na te bootsen.
Sociale robots kunnen studenten ook belangrijke leerervaringen bieden over kunstmatige intelligentie. In Japan wordt Pepper gebruikt om studenten kennis te laten maken met generatieve AI.
Studenten kunnen ChatGPT koppelen aan de fysieke aanwezigheid van Pepper om te zien hoeveel AI de communicatie van Pepper verbetert en of dat het meer levensecht maakt.
Als AI een groter onderdeel wordt van ons werk en leven, moeten opvoeders studenten voorbereiden om kritisch na te denken over wat het betekent om te leven en te werken met sociale machines.
En met de begeleiding en toezicht van een echte menselijke leraar kunnen studenten verkennen waarom we met robots willen praten alsof ze mensen zijn.
